Ένα δίστιχο στη Κρήτη λέει."Εγώ είμαι χόρτο του θεού. Με λένε Γοργογιάννη. Και όποιος με βράσει και με πιεί, όπου πονεί θα γιάνει. Αυτά λένε για την Λουίζα ή το λεμονόχορτο ή το γοργογιάννη.Η μυρωδιά των φύλλων της είναι υπέροχη και κατευναστική.Την Λουίζα την χρησιμοποιούσαν από τα αρχαία χρόνια όλοι οι λαοί σε "μαγικές " αλοιφές, σαν καλλυντικό, και για 30 ακόμα εχθρούς της υγείας μας. Την έπιναν, την κοπάνιζαν , την έβαζαν στο μαξιλάρι, την έτριβαν στο λαιμό ή στα χέρια σαν αρωματικό.Και εκείνη σαν να το ήξερε, φύτρωνε πάντου, από το μικρό δρομάκι της πόλης μέχρι μέσα στο πυκνό δάσος. Και δεν θέλει και πολύ νερό για να ανθίσει, έτσι την βρίσκουμε και σε πετρώδη εδάφη. Ευλογημένο φυτό!